Zaloguj
Opis
Władysław Marian Zawadzki (1885–1939) był ekonomistą i politykiem. Pobierał nauki na kilku uczelniach – zarówno polskich, jak i zagranicznych. W młodości sympatyzował z ruchem socjalistycznym, by później związać się ze środowiskiem wileńskich konserwatystów. Od 1917 r. wykładał ekonomię na warszawskich uczelniach i na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W 1931 r. objął stanowisko wiceministra skarbu, zaś rok później przyjął tekę ministra tego resortu. Funkcję tę piastował do 1935 r. Okres jego urzędowania przypadł na czas wielkiego kryzysu.
Zawadzki prowadził politykę równowagi budżetowej oraz stabilnej waluty, przeciwstawiając się koncepcjom dewaluacji złotego. Minister sądził, że w państwie, które kilka lat wcześniej doświadczyło niszczących skutków hiperinflacji, takie działania – głównie ze względów psychologicznych – są niedopuszczalne. Jego polityka nie przyniosła jednak oczekiwanych rezultatów. Od 1936 r. wykładał w Szkole Głównej Handlowej. Zawadzki był jednym z prekursorów wśród polskich uczonych zastosowania narzędzi matematycznych w ekonomii. Opowiadał się za teorią równowagi ogólnej. Miał poglądyliberalne, odrzucał koncepcje etatystyczne. Był przeciwny rozbudowanym wydatkom państwa i aktywnej polityce społecznej. Obawiał się, że nadmierne wydatki socjalne zatrzymają szybki rozwój gospodarczy Polski, a także negatywnie wpłyną na postawy społeczne, tworząc podglebie sprzyjające aktywizacji postaw roszczeniowych i osłabiając ducha przedsiębiorczości oraz wolę pracy.
Wśród najważniejszych dzieł Zawadzkiego warto wymienić następujące pozycje: Zastosowanie matematyki do ekonomii politycznej, Teoria produkcji. Próba zbadania społecznych warunków produkcji oraz Manipulowanie pieniądzem jako narzędzie polityki gospodarczej. Pozostawił także Dziennik, interesujące świadectwo codziennej pracy działacza państwowego.
Grzegorz Jeż